NIEUWSBRIEF 8

Donderdag 3 november
Om 7.00 u. vertrekken wij vol goede moed richting grens waar wij om 8.00 u. aankomen. Hier wordt het wachten en aanschuiven onder een brandende zon want er staat reeds een lange file en de grenspost gaat pas om 9.00 u. open. Vooral rustig blijven nu, de beste manier is doen als de Afrikanen en links en rechts een praatje maken. Zo heeft iedereen wel een verhaal en wordt het wachten toch nog leuk. Om 11.00 u. zijn wij aan de beurt voor de uitreisprocedure en om 12.00 u. gaat dan uiteindelijk de slagboom omhoog en rijden we Marokko uit over de 4 km lange vreselijke piste richting Mauretanie. In het 'nomansland' pikken we Dahid, onze gids op en om 12.15 u. gaan we netjes in de rij wachtenden staan voor de ingangspoort van Mauretanië.

Ondertussen is het meer dan 40 graden in de zon en nergens is enige beschutting. Om 15.00 u. zijn alle administratieve handelingen voorbij en kunnen we eindelijk de reis, na 7 uur oponthoud, voortzetten. Eerst moet de commandant nog even persoonlijk langskomen bij de 'chef de post' van de douane die in een plechtige verklaring vrijstelling van betaling verleent voor de 'laisser passer' omdat wij door zijn land transiteren met humanitaire bedoeling. Twintig euro uitgespaard, dat scheelt een slok op een borrel.

Na 200 km houden wij een tankstop. Bij het winkeltje hangt een groot reclamebord voor ijs. Half uitgedroogd van het lange wachten in de zon en de rit in de hete auto's lopen wij er kwijlend heen. Het blijkt echter een fata morgana te zijn. Er is geen vriezer, laat staan ijsjes in de shop! Fijn toch om dan een poster te zien met ijsjes. We rijden nu in een keer door naar Nouakchott, de hoofdstad. De woestijn met zijn prachtige zandduinen is adembenemend mooi door de grote variatie van vormen en kleuren. De laatste 2 uren rijden we wederom in het donker, wat niet zonder risico is. Bij de vele controleposten van de gendarmerie wordt alleen op identiteit gecontroleerd, rijden met slecht verlichte wagens daarentegen is voor hen geen probleem.

Na een dag van 530 km betrekken wij rond 21.00 u. ons appartement in Nouakchott. De dag was lang en heet en wij zijn uiterst tevreden dat Dahid ons naar een restaurant in de stad brengt waar in een soort achterkamer kan worden gegeten met een koel blik Amsterdam. Bij het afrekenen kan wel een bon worden geschreven voor het eten maar niet voor het bier daar dit illegaal is. Het illegale wordt dan ook doorberekend in het biertje. Moe en tevreden gaan we daarna rusten. Tot morgen.

Vrijdag 4 november
Om 7.00 u. vertrekken we in oostelijke richting uit Nouakchott om te ontsnappen aan de hectische ochtendspits. De weg is smal en heuvelachtig en door het drukke vrachtverkeer vorderen wij slechts langzaam. Rond de middag komen wij aan in Aleg.

Terwijl wij tanken komt de militaire colonne voorbij. Het regiment is zopas afgelast in het uiterste Noord-Oosten van het land waar zij gedurende 5 maanden de olieboringen hebben bewaakt. Achterin de bak van elke pick-up staat een man aan de mitrailleur en verder liggen er in de bak nog drie man met geweer in de aanslag. Voor de bewoners van het stadje een indrukwekkend spektakel.

Vandaag is het een korte rit en hebben wij tijd voor een typische lunch. Dit gebeurt onder een open tent, zittend op kussens. Als aperitief is er gesuikerde, gestremde geitenmelk, aangelengd met water. Lekker koel, maar niet allen durven het aan. Daarna op houtskool gegrilde schapenbout met brood. Als toetje de traditionele muntthee. Verder verloopt de reis voorspoedig via de Pas van de Djouk naar Gerou. Langs de weg van Aleg tot Gerou liggen links en rechts honderden kadavers van schapen, geiten, ezels en kamelen. Het lijkt wel Death Valley. De meeste kadavers zijn het gevolg van aanrijdingen maar dieren die sterven gedurende het transport in de vrachtwagens worden gewoon gedumpt langs de weg. Wat verder opvalt bij het doorrijden van de dorpen is het vele plastic wat overal rondslingert. Morgen rijden we richting Mali.